Dostępne w wersjach jedno- i dwurzędowych, w rozmiarach zarówno metrycznych, jak i calowych, są produkowane w wariancie TDO (z jednym podwójnym pierścieniem zewnętrznym i dwoma jednorzędowymi pierścieniami wewnętrznymi) oraz TDI (z jednym podwójnym pierścieniem wewnętrznym i dwoma jednorzędowymi pierścieniami zewnętrznymi).
Ten typ łożyska został zaprojektowany w taki sposób, że pierścienie zewnętrzne, pierścienie wewnętrzne i wałeczki posiadają stożkowe powierzchnie, których wierzchołki zbiegają się w jednym punkcie na osi łożyska. Najlepiej sprawdza się w układach pracujących pod dużymi obciążeniami lub obciążeniami udarowymi.
Łożyska wałeczkowe stożkowe składają się z pierścienia wewnętrznego, pierścienia zewnętrznego, koszyka i wałeczków wyprofilowanych tak, by rozkład obciążeń był jak najbardziej równomierny. Charakteryzują się wysoką obciążalnością promieniową i osiową (wzdłużną) przy pracy z prędkościami małymi, aż do średnich. Łożyska wałeczkowe stożkowe występują w wariantach jedno-, dwu- i czterorzędowych. W przypadku łożysk jednorzędowych, ich obciążalność wzdłużna wynosi ok. 60% obciążalności promieniowej. Łożyska dwurzędowe są bardziej odporne na obciążenia promieniowe i wytrzymałe na obciążenia udarowe działające w obydwu kierunkach. Ich wałeczki mogą być ustawione w taki sposób, by proste styku pomiędzy wałeczkiem a bieżnią były zbieżne lub rozbieżne względem osi obrotu. Dwurzędowe łożyska rozbieżne podwyższają sztywność mocowania wału, podczas gdy zbieżne nie wywołują tego efektu. W innych wariantach, łożyska dwurzędowe posiadają pojedynczy pierścień zewnętrzny i dwa pierścienie wewnętrzne, lub dwa pierścienie zewnętrzne i jeden wewnętrzny. Czterorzędowe łożyska wałeczkowe stożkowe składają się z czterech rzędów wałeczków naprzemiennie zbieżnych i rozbieżnych.
Większość łożysk wałeczkowych stożkowych jest wykonanych ze stali stopowej lub niskowęglowej. Na potrzeby niektórych zastosowań stosuje się łożyska wykonane ze specjalnych gatunków stali wysokowęglowej i łożyskowej, utwardzanej powierzchniowo lub hartowanej na wskroś Stale wysokowęglowe nie wymagają nawęglania i nadają się do utwardzania powierzchniowego poprzez nagrzewanie indukcyjne lub do hartowania skrośnego z wykorzystaniem konwencjonalnych metod nagrzewania. W przypadku korzystania ze stali niskowęglowych, nawęglanych, węgiel pierwiastkowy wprowadza się po zakończeniu obróbki skrawaniem łożysk wałeczkowych walcowych aż do głębokości gwarantującej otrzymanie utwardzonej powierzchni materiału, która jest w stanie oprzeć się obciążeniom działającym na łożysko. Dodatek węgla pierwiastkowego i stopów zapewnia uzyskanie odpowiedniej kombinacji twardej i wytrzymałej zmęczeniowo powłoki zewnętrznej oraz solidnego, a zarazem plastycznego rdzenia.
Najważniejszymi parametrami, jakie uwzględnia się przy doborze łożysk wałeczkowych stożkowych są rozmiar otworu oraz średnica zewnętrzna. Rozmiar otworu stanowi najmniejszy wymiar łożyska. Z kolei przy obliczaniu średnicy zewnętrznej uwzględnia się również oprawę łożyska, jednak bez kołnierza. Inne ważne dla łożysk wałeczkowych stożkowych parametry to szerokość całkowita, prędkość nominalna (olej), statyczne obciążenie osiowe, statyczne obciążenie promieniowe, dynamiczne obciążenie osiowe i dynamiczne obciążenie promieniowe. Statyczne obciążenie osiowe i promieniowe stanowią, odpowiednio, maksymalne obciążenia osiowe i promieniowe, jakie łożysko jest w stanie wytrzymać unikając trwałego odkształcenia. Z kolei dynamiczne obciążenie osiowe i dynamiczne obciążenie promieniowe to, odpowiednio, obliczeniowe obciążenie osiowe i promieniowe, jakie jest w stanie wytrzymać grupa identycznych łożysk z nieruchomymi pierścieniami zewnętrznymi w trakcie nominalnego cyklu życia wynoszącego 1 milion obrotów pierścienia wewnętrznego.
[633x500].jpg "Łożyska baryłkowe")
